โสภณ พรโชคชัย: เหลือบกินประเทศก็คือระบบราชการนั่นเอง

การทำงานอิสระหรือทำงานในภาคเอกชน ในระยะแรกอาจได้เงินมาก ย่างไรก็ตามในระยะยาว คนทำงานภาคเอกชนเสียเปรียบภาครัฐอย่างมาก เพราะถ้าเทียบอายุงานเท่ากัน ภาคเอกชนได้รับสวัสดิการ เกียรติและศักดิ์ศรีน้อยกว่าภาครัฐมาก ยิ่งถ้าออกมาเป็นชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวย ยิ่งเทียบกับข้าราชการไม่ติดเลย จะมีก็แต่พ่อค้าบางส่วนที่ยังสามารถสร้างรายได้ได้มากกว่า การที่เยาวชนมากมายคิดกันแบบนี้ในแง่หนึ่งก็อาจทำให้เราได้ข้าราชการที่เป็นเด็กเกรด C มาทำราชการ หรือพวกที่หวังแต่จะเป็น “เจ้าคนนายคน” มาทำราชการ ทำให้คุณภาพของข้าราชการบางส่วนไม่ดี และทำให้ข้าราชกาบางส่วนอาจกลายเป็นพวก “ฉ้อราษฎร์ บังหลวง” ไปได้ในที่สุด ในขณะที่ฝ่ายลูกจ้างและนายจ้างภาคเอกชนต้อง “รบรา” กันในเรื่องสวัสดิการแรงงาน แต่ข้าราชการไทยได้รับสวัสดิการมากมาย ข้าราชการไทยบางส่วนยังได้บ้านพักฟรี เงินประจำตำแหน่ง ซื้อบ้านก็ยังได้ดอกเบี้ยต่ำกว่าชาวบ้าน ในมาเลเซียยังได้ราคาที่ถูกกว่าคนทั่วไป หรือกู้ได้มากเป็นพิเศษ ยกตัวอย่างที่ประเทศเกาหลีใต้ เมื่อปี 2528 เกาหลีก็ยังมีฐานะใกล้เคียงกับไทย คนเกาหลียังไปขายแรงงานที่ซาอุฯ ทุกวันนี้ ประเทศเจริญเหนือไทยมาก จนคนไทยไปขายแรงงานที่เกาหลีใต้มานับสิบปีแล้ว แต่ข้าราชการเกาหลีก็ไม่ได้มีสิทธิพิเศษเหนือภาคเอกชน ต่างก็ต้องจ่ายเงินเข้ากองทุนรักษาพยาบาลเหมือนกัน
ที่มา : prachatai.com/journal/2021/12/96207