‘สัมปทาน’ทุจริตหรือไม่? / โดย ดร.โสภณ พรโชคชัย

ขณะที่หลายคนหลายประเทศดีใจที่จะมีระบบขนส่งมวลชนที่ดีขึ้นทั้งทาง ด่วนและรถไฟฟ้า แต่เจ้าของประเทศเหล่านั้นอาจช็อกหากรู้ว่ารัฐบาลของเขาไม่ได้ทำเพื่อ ประชาชน แต่ทำเพื่อโกงกินบ้านเมือง อันที่จริงถ้านึกถึงสัมปทานรถไฟฟ้าหรือทางด่วนมักหมายถึงการประมูลให้นักลง ทุนทำการก่อสร้างจนเสร็จ ดำเนินการแล้วค่อยโอนให้รัฐหลังสิ้นสุดอายุสัมปทาน หรือก่อสร้างแล้วโอนให้รัฐเลยแต่ให้ดำเนินการจนเสร็จสิ้นอายุสัมปทาน ประเทศไทยก็มีให้เห็น เช่น 1.รถไฟฟ้าบีทีเอสสายแรกปี 2542 ธนายงรับผิดชอบงานโยธา งานจัดหาตู้รถไฟฟ้าและระบบไฟฟ้าทุกอย่างเอง โดยรัฐให้ใช้ถนนในการก่อสร้าง 2.ทางด่วนขั้นที่สอง บริษัทกูมาไกกูมิจากญี่ปุ่นรับสัมปทาน แต่ภายหลังขายคืนให้การทางพิเศษแห่งประเทศไทย (กทพ.) เพราะความขัดแย้งทางธุรกิจ 3.ดอนเมืองโทลเวย์ รัฐบาลให้สัมปทาน 30 ปี โดยผู้รับสัมปทานรับผิดชอบเองทุกอย่าง รัฐบาลไม่ต้องประเคนให้แต่อย่างใด และ 4.โครงการโฮปเวลล์ นายกอร์ดอน วู จากฮ่องกง ได้รับสัมปทานผ่านดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ แต่เจ๊งไปก่อน เป็นต้น การสร้างทางด่วน รถไฟฟ้า หรือสาธารณูปโภคอื่นๆ น่าจะมีนายทุนใหญ่ๆทั้งในประเทศและจากต่างประเทศสนใจมาลงทุน มูลค่างาน 20,000-100,000 ล้านบาท ก็ไม่น่าจะมากมายเกินไปนักสำหรับนายทุนใหญ่จริงๆที่สนใจประเทศกำลังพัฒนา เช่นไทยหรือประเทศอื่นๆ รัฐบาลที่ไม่โกงก็เพียงรอบคอบในการทำสัญญาจะได้ไม่ต้องเสียค่าโง่ เป็นต้น ควรส่งเสริมให้ประชาชนได้รับความรู้ว่าการก่อสร้างระบบรถไฟฟ้าโมโนเรล ไลท์เรล หรือระบบรถไฟครบเครื่อง ทั่วโลกมีค่าก่อสร้างอยู่ที่เท่าไรกันแน่ ถ้ามีข้อมูลเหล่านี้ก็จะเห็นได้ชัดว่าโครงการไหนมีการโกงกินกันบ้าง อันที่จริงหากมีความมุ่งมั่นจะทำให้โปร่งใส แม้แต่เรือดำน้ำ รถถัง ก็สามารถเปรียบเทียบราคาตลาดได้ จะได้เห็นชัดว่าการจัดซื้อหรือการรับสัมปทานไหนสุจริตจริง นอกจากการคิดโครงการระบบทางด่วน-รถไฟฟ้าเพื่อการโกงกินแล้ว รัฐบาลยังส่งเสริมให้เกิดการผูกขาดเสียอีก เช่น ในมาเลเซีย ทางด่วนที่ให้เอกชนทำในยุคแรกๆซึ่งยังไม่หมดอายุสัมปทานได้รับการขยายอายุ เชื่อมต่อเส้นทางออกไปเรื่อยๆโดยผู้รับสัมปทานเดิม จึงยังไม่หมดอายุสัมปทานเสียที แถมยังส่งเสริมให้กลุ่มทุนเหล่านี้ผูกขาดอีก

ที่มา : http://www.lokwannee.com/web2013/?p=272275

วันที่ 22 มิ.ย. 60