ธรรมกายกับสมเด็จ ป.อ. ปยุตโต / โดย ดร.โสภณ พรโชคชัย

หนังสือของสมเด็จฯเขียนตั้งแต่ปี 2542 หนา 440 หน้า เน้นวิพากษ์บทความหนึ่งของพระสมชาย ฐานวุฑโฒ ซึ่ง เคยเป็นแพทย์และกำลังเรียนปริญญาเอกขณะนั้น บวชมา 14 พรรษา อายุ 38 ปี ส่วนสมเด็จฯบวชมาแล้ว 38 พรรษา อายุ 61 ปี เรียกว่าลงไป “ชกข้ามรุ่น” ระดับพ่อ-ลูก ระดับพระผู้ใหญ่กับพระลูกวัดเด็กๆของวัดพระธรรมกาย อันที่จริงสมเด็จฯควรรวบรวมตำรา ข้อเขียน หรือเทปคำสอนของเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกายมาวิพากษ์ กล่าวถึงปัญหาธรรมกายเป็นข้อๆ แสดงวิธีศึกษาอย่างเป็นระบบแล้ววิเคราะห์ให้เห็นข้อที่ผิด พร้อมบรรณานุกรม แต่หนังสือเล่มนี้กลับเริ่มต้นด้วยการ “พาดหัว” คล้ายพิพากษาในเชิงลบตั้งแต่ต้น สมเด็จฯมองฝ่ายคุกคามวัดพระธรรมกายในเชิงบวก เช่น แม้บางท่านจะรุนแรงทางถ้อยคําบ้างก็อาจเป็นเพราะความที่รักพระพุทธศาสนาและ บ้านเมืองมาก เมื่อเห็นอยู่ชัดเจนว่าคำสอนและการปฏิบัติของชาวสํานักผิดแผกแตกต่างหรือสวน ทางไปไกล ด้วยความรักต่อพระศาสนาและส่วนรวมจึงทําให้ท่านเหล่านั้นอดใจไม่ได้ต้อง แสดงออกมารุนแรง แต่ก็เพียงด้วยวาจา สมเด็จฯวิจารณ์เรื่องการสร้าง “ธรรมกายเจดีย์” ในประเด็นซ้ำๆไปถึง 25 หน้า ผู้เขียนก็ขออนุญาต “มองต่างมุม” อย่างที่ว่า “ถ้าสร้างแล้วช่วยให้เงินเข้าประเทศปีละ 100 ล้านบาท กว่าจะคุ้มทุน 70,000 ล้านบาทก็ 700 ปี หรือถ้าคิดทุนสร้างแค่ 20,000 ล้านบาทก็ 200 ปี” แสดงว่าสมเด็จฯไม่มีความรู้ทางการเงินเลย สมเด็จฯไม่ควรพูดด้วยความไม่รู้เช่นนี้ ถามทางวัดพระธรรมกายว่า จะให้มหาธรรมกายเจดีย์เป็นศูนย์กลางชาวพุทธทั่วโลกเหมือนอย่างเมกกะ ตอบ เมกกะนั้นเป็นที่ประสูติของท่านศาสดามูฮัมหมัด (มหาธรรมกายเจดีย์) ก็ไม่เห็นมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพระประวัติของพระพุทธเจ้า ข้อนี้สมเด็จฯไม่น่าพูดเป็นอื่น ธรรมกายเพียงสร้างเพื่อเป็นศูนย์เผยแผ่ศาสนาเช่นศาสนาอื่นเท่านั้น มหาธรรมกายเจดีย์อาจคล้ายมหาวิทยาลัยนาลันทะที่อาคารสถานที่ใหญ่โตและ ศิลปกรรมวิจิตรงดงาม นักศึกษามีประมาณ 10,000 คน และอาจารย์ประมาณ 1,500 คน นักการศาสนาเยี่ยงสมเด็จฯยังเขียนเรื่องประชาธิปไตยว่า “เสียงมากตัดสินความจริงไม่ได้ (สมัยก่อน) คนบอกว่าดวงอาทิตย์หมุนรอบโลก โลกแบน เรื่องความจริงนั้นต้องใช้ปัญญา” ข้อนี้สมเด็จฯอาจสับสนในกรณีศิลปะวิทยาการ จะไปถามคนส่วนใหญ่ไม่ได้ เช่น ถามว่าจะสร้างจรวดไปดวงจันทร์อย่างไรคงไม่ได้คำตอบ หรือกรณีรูปวาดแพงๆ ถ้าถามชาวบ้าน ถามสมเด็จฯ ก็คงมองไม่เห็นความสวยงามอะไรได้ลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม เสียงส่วนใหญ่คือสัจธรรม หรือสัจธรรมยืนอยู่ข้างคนส่วนใหญ่ การตัดสินใจของคนส่วนใหญ่ย่อมถูกต้องเสมอ เช่น การประเมินค่าทรัพย์สินโดยการเปรียบเทียบตลาด (Market Comparison Approach) ผู้ประเมินต้องหาข้อมูลให้เพียงพอจึงจะทราบว่าในตลาดมีระดับราคาที่เรียกว่า “ช่วงชั้นราคาตลาด” (Zone of Market Prices) หรืออีกนัยหนึ่งคือ “ฮั่งเส็ง” หรือ “หั่งเช้ง” คนส่วนใหญ่ซื้อบ้านในราคาตลาดก็สะท้อนมูลค่าที่แท้จริงของทรัพย์สิน พฤติกรรมตลาด (Market Behavior) เป็นผู้กำหนดราคา ซึ่งสะท้อนความเป็นไปได้ทั้งทางกายภาพ ตลาด การเงิน และกฎหมาย เมื่อมีตลาดก็มีราคา เราจึงต้องฟังเสียงตลาดหรือคนส่วนใหญ่ แต่บางครั้งก็อาจมีข้อมูลที่สูงต่ำผิดปรกติ (Outliers) ซึ่งเป็นความผิดพลาด (Errors) ที่อธิบายได้หรือยังอธิบายไม่ได้ อันเป็นผลจากการจดบันทึกหรือเก็บข้อมูลที่คลาดเคลื่อน มีตัวแปรพิเศษหรือกลุ่มตัวอย่างแตกต่างไปจากกลุ่มส่วนใหญ่ จึงต้องร่อนเอา Outliers ออกก่อนวิเคราะห์หรือประมวลผล

ที่มา : http://www.lokwannee.com/web2013/?p=259971

วันที่  2 มี.ค. 60